Bandý hefur átt ákveðin sess í mínu lífi síðan á unga aldri. Ég var aldrei sérstaklega mikill áhugamaður um íþróttir og þrátt fyrir að hafa prófað ýmsilegt var ég aldrei að finna mig. En í íþróttum í grunnskóla var bandýið alltaf mikil keppni og hart slegist...sem endaði yfrileitt með því að kennarinn gafst upp á að reyna að halda reglunum á lofti og þá var bara spurning hver myndi fara að gráta.
Síðan í menntaskóla hélt þetta áfram og var allaf heilmikið stuð og átök. Þegar komið var í háskóla tókum nokkrir Seyðfirðingar okkur saman og byrjuðum að spila á sunnudagsmorgnum, sem síðan færðist á laugardsagsmorgna og síðan bættust inn menn héðan og þaðan, aðrir duttu út...og í dag er þetta enn við lýði, en tíminn er seint á miðvikudagskvöldum...en alltaf jafn gaman.
Á háskólaárunum var ég líka í að halda uppi bandýtímum fyrir nördana og á sama tíma fór gott fólk að gera alvöru úr starfinu og koma íþróttinni á hærra plan hér á landi. Það starf gengur bara vel hjá þeim. Í dag var ég á bandýmóti í dag þar sem voru 2 lið skipuð ungum drengjum og þó þeir hafi ekki haft neitt í fílelfda karlmenn/kvenmenn þá sýndu þeir mjög góða taka og eiga einn daginn eftir að pakka okkur saman ;)
En bandýmótin hjá okkur í den voru ekki alveg jafn pro og í dag...þá voru það 3ja manna lið og rúsinan var að taka svo gufu og bjór eftir mót...ekkert svoleiðis í dag, nú eru menn bara með börnin á hliðarlínunni og að láta teipa sig á milli leikja...gamalmenni í ungmennaíþrótt...við erum alla vegana ungir í anda og verðum vonandi lengi með heilsu til að halda þessu áfram =)
3 ummæli:
þetta er greinilega eitthvað í blóðinu en þetta er ein af fáum eiginlega eina íþróttin sem stelpunum fannst gaman í :)
kv laufey
heyrðu.. hefur ekki guðjón sagt þér frá því þegar hann fór á bandýæfingu í sviss? Og þótti soddan óforbetranlegur reglubrjótur að hann mátti hafa sig allan við til að mega hreinlega koma aftur.
Trúi því, þetta er kallaður "fyrirtækjabolti" það sem spilað er hér á landi ;)
Skrifa ummæli